Debbies verhaal: Van start-to-runner tot gek op hardlopen

Hardlopen heb ik vanaf mijn 19e jaar veel gedaan. Dat deed ik altijd in mijn eentje en vaak onregelmatig: een tijdje fanatiek waarna het weer inzakte. Na de bevalling van mijn dochter in 2003 pakte ik het weer serieus op. Ik had een grote behoefte gekregen aan buiten zijn, aan flinke beweging en vooral aan tijd voor mijzelf. Ik bouwde het hardlopen langzaam op en ik liep een route vlakbij huis door het Amsterdamse Flevopark. Ik knapte er van op om in mijn eentje buiten te zijn en te sporten. Drie jaar later verhuisden we naar Haarlem, ik ging weer hardlopen vanuit huis, nu langs het mooie Spaarne. Ik liep altijd zo’n half uur, niet meer en niet minder, idealiter twee keer per week, maar in de praktijk eerder een keer per week en soms liep ik helemaal niet. Vaak ‘kwam het er niet van’, andere dingen kregen dan mijn prioriteit. Zo’n twee jaar geleden stopte ik helemaal. Na het lopen kreeg ik steevast last van mijn linkerknie en van die pijn herstelde ik erna langzaam, tot ik weer ging hardlopen en de pijn weer opkwam. Daarvoor in de plaats ging ik meer fietsen en wandelen, maar ik miste het hardlopen. Ik miste het maken van vaart, ik miste de snellere hartslag, ik miste mijn vertrouwde rondje langs het Spaarne, ik miste het gevoel van geluk en lichte trots als ik aan het uitwandelen was naar huis. Ik miste vooral het gevoel van opluchting na het hardlopen, het is alsof ‘je je lijf hebt uitgelaten’, weg van dat binnen zijn, weg van de ‘to-do-lijstjes’  thuis. Daarvoor in de plaats buiten zijn en snel bewegen, nieuwe energie opdoen.

Een half jaar geleden wees een vriendin mij op het bestaan van Start to run. Zij raadde het mij aan omdat zij daar zelf blessurevrij had leren lopen. Ik schreef mij direct in voor de eerstvolgende startende groep in Haarlem. Ik moest helaas nog een half jaar wachten. En toen was het zover: anderhalve maand geleden. Zo kwam ik dus bij Carla terecht. Carla had meteen door wat er aan mijn lopen schortte. Door haar aanwijzingen die mijn loophouding verbeterden, loop ik nu pijnvrij. Ik wist bovendien niet dat hardlopen ook zo soepel kon gaan. Ik hoef nu veel minder inspanning te verrichten, het lopen gaat gewoon veel fijner. We hebben nu nog een les te gaan en de keer erna sluiten we af met een looptraject van drie kilometer achtereen.

Erna ga ik door naar de hardloopgroep van Carla op de zaterdagochtend. Ik verheug me erop. Ik ben erachter gekomen dat ik niet zo solistische sporter ben als ik dacht; ik vind het leuk om in een groep te trainen. Maar vooral: de vaste afspraak, (nu elke vrijdag om 9 uur, straks op zaterdag om 9 uur) zorgt ervoor dat ik loop;  er zijn daardoor geen smoesjes en uitwegen meer mogelijk om het hardlopen uit te stellen. Uitstel leidde bij mij vaak tot afstel. En last but not least:  ik ben dol op Carla; vanwege haar scherpe blik, haar kundigheid, maar vooral vanwege haar hartelijkheid en haar enthousiasme. Dus: ik ga door met hardlopen. Ik wil ook verder komen dan dat half uurtje een of twee keer per week. En ik wil graag ook een keer per week niet in mijn eentje lopen.

PS Nu ik dit schrijf, komen er foto’s via onze hardloop app binnen: een van mijn hardloopmaatjes in Carla’s groep is op vakantie in Spanje, ze traint nu in haar eentje (wat een discipline!) maar ze mist het samenlopen … Aankomende week zijn we gelukkig weer compleet. Ik zal ons groepje gaan missen. Gelukkig ga ik door naar een nieuwe groep.

 

 

5 Comments +

  1. Ik ben bijna vier jaar op mijn 52e ook begonnen met start to run bij FiHt. Wilde altijd al rennen, maar had altijd last van mijn schenen. Ga nu voor de halve marathon trainen.

    1. Wow! Laat ik nou ook 52 jaar zijn. Stiekem zat ik al te denken aan marathons lopen later. En het kan dus, ook op latere leeftijd, jij bewijst het! In maart ga ik de ‘20 van Alphen’ lopen, op de 5 km. Dat is een mooi begin voor wedstrijdlopen …

Laat een reactie achter aan Carla den Braber Antwoord annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *